Downing College in Cambridge

Midsomer murders
Fietsroute 51 leidt ons Cambridge weer uit en vernauwt dan tot een smal paadje in de wegberm. Hier ontwijken we op het nippertje een tegemoet komende fietser. In de dorpen belanden we op smalle trottoirs, die we delen met voetgangers. Pal ernaast ligt de brede geasfalteerde dorpsstraat waar snelverkeer in twee richtingen doorheen jakkert.
“Dit is geen autoluwe fietsroute, maar een fietsluwe autoroute!” stel ik vast.
Verderop gaat het weer zoals we willen: onbelemmerd fietsen en bijtanken in een cakeshop. We bedenken zelf een route naar de geboortestreek van Shakespeare.
De Cotswolds zijn bezaaid met dorpen vol honingkleurige huizen: perfecte decors voor Midsomer Murders.

Saterday night
We volgen de Fosse Way naar Bath, ooit een Romeinse snelweg, nog altijd te herkennen als een rechte streep op de landkaart. In Bath zien we indrukwekkende restanten van Romeinse thermen op de enige plek in Engeland waar warm water uit de bodem gutst. De badplaats werd herontdekt door nouveau riches in het Georgiaanse tijdperk. De gevierde dandy Beau Nash schopte het hier in 1704 tot Master of Ceremonies en maakte van Bath de onbetwiste hoofdstad van feestend Engeland.
Het is zaterdagavond. Ditmaal vinden we geen pub met swingende veertigers, maar een stad vol jonge Britten, potsierlijk uitgedost of met niets verhullende topjes in de frisse buitenlucht, zwaaiend vanaf open dubbeldekkers of in de rij voor de geldautomaten tot het wekelijkse bacchanaal losbarst. In de kroegen en krochten van Bath waart de geest van Beau Nash nog altijd rond.

Gothic look
We volgen de fietsroutebordjes naar de West Country Way. Daar moeten we hard werken om vooruit te komen: de Mendip Hills zijn niet hoger dan de Cotswolds, maar lijken een stuk steiler. Eenmaal boven genieten we voor onze tent van het mooie landschap.
Het stadje Wells vormt een prachtig decor, maar theatrale ego’s treffen we in Glastonbury, een smeltkroes van hippies, eigentijdse heksen en rat race refugees. Hun parafernalia liggen in winkels als The Goddess Temple en Speaking Tree.
“We vallen wat uit de toon zonder piercings, dreadlocks of gothic look”, merkt Corrie op.
“Iedereen is zo met zich zelf bezig, dat niemand ons ziet”, stel ik haar gerust. “Zelfs onze ligfietsen vallen hier niet op.”
Dat laatste is van korte duur. Nog dezelfde middag klinken de FAQs weer, ditmaal zonder voorafgaand ‘Excuse me’ maar rauw en confronterend: “Hey there! How does it work? What does it cost?!”

Cycle route 51
Na een heerlijke wandeldag fietsen we langs de kust verder westwaarts. Bloedmooi is het uitzicht bij Lee Bay, moordend is de helling die volgt. Met zijn tweeën duwen we Corries fiets honderd meter de heuvel op; dan lopen we samen terug om met mijn fiets hetzelfde te doen. Terwijl we cycle route 51 volgen, registreert de hoogtemeter een steilte van 23 procent.
“Dit noemen ze een fietsroute!”, zegt Corrie verbijsterd.
Landinwaarts wordt het regime milder: nog een klimmetje van 16 procent en dan peddelen we soepel verder over de groene heuvels.

Strawberry Cream Tea
In Sheepwash belanden we op een Strawberry Cream Tea, de jaarlijkse happening van het dorp. Voordat we smullen van heerlijk opgetutte scones met aardbeien, kopen we een lot. De hoofdprijs? Een auto!
Tussen de hoeden en bloemetjesjurken vallen we best wel op. Het duurt niet lang tot we de eerste ligfietsvragen horen. “What are those funny things in front of your bikes, that look like pedals?”, is de allermooiste. Het halve dorp kijkt toe hoe we wegrijden.

Excuse me?
In Bodmin Moor belanden we weer op cycle route 3, ditmaal gemarkeerd met witte fietssymbolen op het asfalt. Op een helling zet ik kracht vanuit mijn zitkuip, terwijl een andere fietser me inhaalt.
“Excuse me?”, klinkt een pinnige stem. “Do you mind if I ask you a question?”, vervolgt ze beleefd maar dwingend. “OK”, mompel ik, maar mijn lichaamstaal liegt niet. “I think you do”, concludeert de vrouw scherp.

(In een iets andere vorm eerder verschenen in Op Pad, 5-2010)