Terug naar af...

Vier jaar lang waren Corrie en ik enthousiaste ligfietskampeerders. Er waren wel wat minpuntjes, maar daar leken genoeg pluspunten tegenover te staan.
Van mijn eerste ligfiets brak al na 1500 km de bagagedrager (zie gebroken drager 1). Nadat deze drager was vervangen door een sterker exemplaar, leken onze fietsen goed genoeg om grote afstanden met veel bagage (20 à 30 kg) af te leggen.
Voor een ander zwak punt, de bevestiging van de standaard aan de achtervork, vond ik zelf een oplossing.

Helaas kwam in het voorjaar van 2008 een einde aan het vertrouwen dat we in onze fietsen hadden.
Begin april brak tijdens een fietstocht in België ineens de voorvork van mijn ligfiets (zie vorkbreuk). Dit was niet de vork die op deze fiets - een Optima Orca - hoort te zitten, maar eentje die er een jaar eerder was opgezet door een monteur van de Ligfietswinkel in Amsterdam. Na deze vorkbreuk bleek mijn frame zodanig beschadigd te zijn, dat herstel niet meer mogelijk was.
Blijkbaar was mijn vertrouwen dat monteurs van gespecialiseerde ligfietsdealers geen onverantwoorde risico’s nemen bij het vervangen van onderdelen, een beetje naïef geweest. Wel dacht ik nog dat ik na 17.000 ligfietskilometers (meestal met veel bagage) kon concluderen dat de Orca – mits voorzien van de juiste onderdelen - een goede fiets was. Dus kocht ik een nieuwe Orca.
Helaas brak van deze Orca al na 1300 km de bagagedrager (zie gebroken drager 2): eentje van aluminium, die 1 kg lichter was dan de degelijke stalen drager die de kapotte drager op mijn eerste Orca had vervangen. Die stalen drager bleek nu niet meer gemaakt te worden!
De laatste hoop dat dan in ieder geval de rest van de fiets nog wel zou voldoen aan de verwachtingen die de website van Optima wekt (“De ORCA is de trekkingfiets van OPTIMA (…) Het frame en de achtervork zijn vervaardigd uit oversized aluminium, waardoor de ORCA zeer stijf en toch licht is. Het toonaangevende buitensportblad "OP PAD" concludeerde dan ook dat de ORCA de beste keus is voor een tocht over wisselend wegdek. Hij voelt zich net zo thuis op de Afrikaanse savanne als op het Nederlandse asfalt. De ORCA maakt extreme ligfietsvakanties bereikbaar voor mensen van iedere lengte. Standaard geleverd met stabiele stalen bagagedrager waar ook uw traditionele favoriete fietstassen perfect op passen.”), is inmiddels ook verdampt. Eind juni zakte Corrie tijdens een fietstocht in Engeland totaal onverwacht door het frame van haar één jaar oude Orca (zie framebreuk)…
Naar de oorzaak van deze pech kunnen we gissen. Aanrijdingen of ernstige valpartijen hebben we nooit gehad. Bij kuilen, richels, drempels en stoepranden reden we altijd langzaam of stapten we af. En de som van lichaamsgewicht en bepakking is bij ons niet meer dan circa 100 kg per persoon.

Kort samengevat hebben we in vier jaar tijd vier ligfietsen gehad. Twee zijn er nu gecrasht (Orca's), eentje hebben we verkocht (Dingo) en de nieuwste (Orca) staat, na vervanging van de drager, nog rijklaar bij ons in huis, maar ik ga er liever geen grote tocht meer mee maken, zeker niet in heuvels en bergen:

Drie Orca's zijn door ons gewogen en te licht bevonden als trekkingfiets, met als kanttekening dat ik waarschijnlijk nog enkele jaren langer op mijn eerste Orca gefietst zou hebben als daar in een ligfietswinkel geen verkeerde voorvork op gemonteerd zou zijn. Wel op het conto van Optima komen de twee gebroken dragers en het geknakte frame. Of deze averij te wijten is aan een verkeerde materiaalkeuze, een slecht ontwerp, een productiefout of een gebrekkige kwaliteitscontrole, kan ik als ervaringsdeskundige niet beoordelen. Dat laat ik graag over aan echte (lig)fietstechneuten; maar ik heb niet de indruk gekregen dat een Orca net zo solide is als een trekkingfiets van bijvoorbeeld Snel, Santos of Vittorio.
Enkele jaren terug reageerde fabrikant Optima adequaat door een te zwakke dunne stalen bagagedrager van de Orca te vervangen door een dikker en sterker exemplaar. Toch heb ik de indruk dat - net als bij andere ligfietsfabrikanten - de aandacht vooral uitgaat naar snelheid, gewichtsbesparing en design. Er worden prachtige fietsen gebouwd voor racers en woon-werkfietsers, maar een vakantieligfiets moet aan hele specifieke eisen voldoen: een oersterk frame, 2 wielen van 26 inch, genoeg ruimte voor 50 mm dikke banden plus spatborden, keuze tussen onder- en bovenstuur, een bagedrager waar normale voor- en achtertassen aan kunnen hangen en die er tegen kan om volbepakt vanuit een trein op een lager gelegen perron te belanden.
Onlangs fietste ik een paar dagen op een tien jaar oude stalen Challenge Twister: voor mij ook niet de ultieme reisfiets (vanwege klein voorwiel, onderstuur en smalle banden), maar wel een fiets die een degelijke indruk maakt. Het is goed dat fabrikanten hun fietsen vernieuwen, maar bij trekkingfietsen mag dat niet ten koste gaan van de betrouwbaarheid.
Volgens Optima is het aantal ernstige problemen en framebreuken bij hun fietsen verwaarloosbaar klein. Dat zal best, maar hoeveel Orca's zijn er (van de honderden die er volgens Optima rondrijden) waarop daadwerkelijk tienduizenden kilometers met meer dan 20 kg bagage is gefietst?
Ook wij hadden met z'n tweeën al 30.000 km gefietst voordat we ernstig gingen twijfelen aan de kwaliteit van onze fietsen. Googlend heb ik al twee andere gevallen van gebroken Orcaframes gevonden (zie www.ligfiets.net/fietsen/type.php3?id=69 en www.ligfiets.net/fietsen/type.php3?id=290). Onze recente Orca-ervaringen zijn dermate ernstig, dat we nu het gevoel hebben dat een kampeervakantie op deze fietsen een eigentijdse variant op Russische roulette is geworden: als je geluk hebt (en nog een dikwandige stalen bagagedrager bezit), fiets je tienduizenden kilometers zonder noemenswaardige problemen, maar als je pech hebt, zak je net in een afdaling met een snelheid van 60 à 70 km/uur geheel onverwacht door het frame...

Na vier boeiende ligfietsjaren zijn we nu zover dat we weer kiezen voor traditionele fietsen van een betrouwbaar type, waarop duizenden wereld- en vakantiefietsers al jarenlang zonder grote problemen volbepakt rond de wereld fietsen; en die je bij onverhoopte pech overal kunt laten repareren.

Lees hieronder het complete verslag van onze ligfietservaringen of klik snel door naar:

veiligheid
Op een ligfiets kun je slecht achterom kijken, dus hebben we allebei een spiegel op het stuur gemonteerd. Bovendien heeft Corrie voor alle zekerheid een feloranje vlaggetje boven haar Dingo gehesen om goed gezien te worden.
Door de horizontale positie dreigden onze voeten soms het contact met de pedalen te verliezen. Daarom zijn we fietsschoenen en SPD-pedalen gaan gebruiken. Sindsdien gaat het fietsen moeiteloos, ook de meeste drempels en kuilen vormen geen probleem meer.
Zeer scherpe bochten zijn lastiger te nemen dan we gewend waren. Hoewel onze ligfietsen een redelijk kleine draaicirkel hebben (op een weg met twee rijstroken kunnen we zonder probleem een u-bocht maken), beseffen we dat niet alleen de voorwielen maar ook onze benen veilig door een bocht moeten gaan! Haarspeldbochten in de bergen zijn overigens geen probleem.
Onze fietsen zijn zo hoog, dat we op ooghoogte van de meeste automobilisten zitten. Toch stappen we in zeer drukke en onoverzichtelijke situaties liever af en gaan we rechtop staan om over alles heen te kunnen kijken. Dankzij de opklapbare bovensturen gaat dat redelijk snel. Alleen opstappen kost meer tijd dan bij een gewone fiets, omdat je eerst goed moet zitten voordat je weg kunt rijden. In het stadsverkeer zijn we dus trager dan andere fietsen, maar door een voorzichtige rijstijl lopen we hier voor ons gevoel niet meer risico. Desondanks heb ik een paar keer stevig moeten remmen om een aanrijding te vermijden.
Na de eerste weken waarin we moesten wennen aan het balanceren bij zeer lage snelheden, zijn we zelden meer gevallen. Wel ben ik op regenachtige dagen een paar keer geslipt als ik met lage snelheid iets te schuin tegen een spekgladde weg- of stoeprand reed. Corrie is een keer onderuit gegaan toen een fietspad opeens was bedekt met een dikke laag verse rivierklei. Zelf wist ik daar heelhuids overheen te komen door een tijdje niet te trappen, niet te sturen en niet te remmen. Ook bij een dikke laag herfstbladeren op de weg moet je extra voorzichtig rijden.

klimmen
Klimmen gaat goed met deze fietsen, al heb je dan geen voordeel meer t.o.v. een conventionele fiets. Je kunt niet meer even op de pedalen gaan staan, wel kun je extra kracht zetten door je met de rug af te zetten tegen het zitkuipje.
Ik heb een kleiner voorblad gemonteerd dan standaard op de fietsen zat (34 tanden i.p.v. 38, voor nog kleinere tandwielen was een ander crankstel nodig). In combinatie met 34 tanden achter en de lichtste versnelling van de Sram Dualdrive achternaaf kan ik met 25 kilo bagage een helling van 10 tot 12% opkomen zonder af te hoeven stappen. Met een snelheid van 4 km/uur kom ik nog fietsend vooruit, bij 3 km/uur dreig ik om te vallen en ga ik liever lopen (dit is dan ook net zo snel). Opstappen en wegrijden gaat op een steile helling met een beetje ervaring zonder problemen, mits je natuurlijk in het laagste verzet rijdt. Wordt het echt steil, dan kunnen we met het bovenstuur en de relatief hoge achterkant de fietsen zonder te bukken omhoog duwen terwijl we er naast lopen.
Tijdens het klimmen komt het voorwiel van de Orca soms tegen de achterkant van mijn schoen aan. Gevaarlijk is dit niet, het gebeurt alleen bij zeer lage snelheden als de rechtuitstabiliteit sterk verminderd is, maar hinderlijk is het wel. Als je er aan denkt, is het te voorkomen. De Dingo kent dit euvel niet, omdat het kleinere voorwiel van deze fiets niet zo dicht bij de pedalen kan komen.
Met de wat lichtere Dingo zonder geveerde voorvork gaat het klimmen makkelijker dan met de Orca, die de eerste jaren een verende voorvork had die niet stilgezet kon worden. Deze vork kon soms hinderlijk gaan deinen, wat tijdens het klimmen veel energie kost.
Bergafwaarts gaan we op rechte wegen met goed asfalt soms sneller dan 70 km/uur en dat voelt op deze fietsen veiliger en stabieler dan 40 km/uur op een gewone fiets, zeker met bagage. Bergop worden we door lichtere en sterkere fietsers ingehaald, maar dat gebeurde op onze oude fietsen ook al: nu komen we de snellere fietsers na de afdaling soms weer tegen.
Lees meer over klimmen onder verder met twee Orca's.

vervoer
Het vervoer van de ligfietsen per trein, bus of vliegtuig is goed te doen, al moet je wel oppassen dat je niet met je kettingwiel en pedalen tegen een wand, deur of medereiziger aanrijdt. De Dingo is misschien wel zo compact te maken dat hij met elke Franse TGV mee mag (90 x 120 cm), bij de Orca lukt dat zeker niet. We maken dus alleen gebruik van treinen met fietsplaatsen en dat past altijd: ook in de meeste ophangsystemen, die je veel in Duitse treinen ziet, passen de ligfietsen. En toen de nachttrein naar Zürich zonder fietswagon bleek te rijden, konden we onze fietsen met enige moeite in een couchette wurmen.
Op stations komen medereizigers vaak spontaan helpen bij het laden en lossen van de ligfietsen. Een nadeel van dit voordeel is dat iedereen de neiging heeft om deze fietsen aan het klapstuur op te tillen, waardoor de kabels die door dit stuur lopen bekneld kunnen raken. De enige goede plek om de voorkant van een ligfiets op te tillen is de onderkant van de framebuis. Het kan handig zijn om vlak voor het in- of uitstappen even een sjorlus om de framebuis te wikkelen en daarheen te wijzen wanneer iemand wil helpen.
Toen we in Litouwen een keer meewilden met een bus van Eurolines, kon dat na overleg met de chauffeur: de fietsen pasten goed in de kofferruimte. Reken er wel op dat de fiets tijdens een busrit wat krasjes en schrammetjes oploopt.
Met fietsbussen hebben we geen ervaring omdat die, sinds we ligfietsen hebben, alleen nog maar in de zomermaanden rijden: wij gaan liever weg in het minder drukke en minder hete voor- en najaar.
De fietsdoos van de KLM bleek groot genoeg voor mijn Orca: neuspijp, voorwiel en pedalen moesten los in de doos, het stuur moest gedraaid en het zitkuipje kon gewoon vast blijven zitten. Ook in een wat kleinere fietsdoos van Halfords bleek de Orca nog goed te passen.

gebroken drager (1)
Helaas ging de bagagedrager op mijn Orca al na 1500 km kapot. Aan één kant was die al gebroken, aan de andere kant zat op dezelfde plek een scheur. Op dat moment waren we in het westen van Ierland, waar je zo'n drager niet snel even kunt vervangen. Shit happens, ook met nieuwe fietsen…
Van Ab Touw hoorden we dat toezending van een nieuwe drager per koerier wel een week zou duren, dus heb ik de kapotte drager gespalkt m.b.v. twee aluminiumbuisjes van 24 cm lengte uit een oude Koga drager (die was gebroken op Corries vorige fiets; de buisjes wegen niks en voor alle zekerheid had ik ze gelukkig weer meegenomen), tuinslangklemmetjes, kabelbinders en tape. Op de gespalkte drager heb ik zonder problemen nog 1000 km lang 25 kilo bagage mee kunnen zeulen.
Uiteindelijk is de gebroken drager vervangen door een nieuwe, waarvan de buizen zichtbaar dikker zijn. Optima liet deze drager maken door Steco, een bedrijf dat ook dragers voor postbodefietsen maakt. Met deze drager heb ik 16.000 km, meestal volbepakt, afgelegd.
Helaas heeft Optima in 2007 besloten deze drager niet langer te leveren en te vervangen door een exemplaar van aluminium (zie gebroken drager 2).
De drager van de Dingo is een ander type (dat ook op de Condor zit) en heeft nooit problemen gehad.

standaard
Een zwak puntje op beide fietsen is de standaard. De aan de achtervork gelaste nok waar een standaard aan bevestigd kan worden, is bij zowel de Dingo als de Orca na circa 5000 km afgebroken. Ab Touw had bij de aankoop al gezegd dat we de standaards niet moeten gebruiken wanneer er veel bagage op de fietsen zit.
Dat zou in ons geval betekenen dat we de fietsen vrijwel nooit op hun standaard kunnen zetten. Vaak is er wel een muur, boom, of hek in de buurt, maar heel vaak ook niet: dan gebruiken we de standaard, anders kun je er net zo goed niet een op je fiets hebben. Nooit gedacht dat uiteindelijk niet de standaard zelf zou bezwijken, maar de bevestiging ervan op het frame…
Volgens Optima zijn er sowieso geen standaards in de handel die goed bruikbaar zijn voor ligfietsen, maar zelf heb ik inmiddels een oplossing gevonden die uitstekend werkt. Allereerst heb ik op de plek waar de standaard moet komen, stuurlint om de achtervork gewikkeld om beschadigingen te voorkomen. Op de beide fietsen heb ik een standaard van ESGE/Pletscher gemonteerd die bij gewone fietsen vastgezet moet worden aan zowel de achtervork als aan de buis die van de achteras in de richting van het zadel loopt. Op onze ligfietsen zitten boven op de achtervork vlak voor de achteras twee ongebruikte nokjes. Ik heb een lange inbusbout door het bovenste schroefgat van de standaard en het meest linkse nokje gestoken en de tussenliggende ruimte opgevuld met dikke moeren of een stuk metalen buis (zonder deze opvulling kan het bovenste deel van de standaard afbreken). Door het onderste schroefgat van de standaard heb ik een nog langere inbusbout onder de achtervork door laten gaan. Aan de achterzijde van de vork heb ik de beide inbusbouten d.m.v. 4 afgezaagde spouwankerstrips (bij elke bouwmarkt te krijgen) met elkaar verbonden en met roestvrijstalen moeren goed aangeschroefd. Voor alle zekerheid heb ik ook nog drie kabelbinders om de achtervork en de standaard getrokken (zie foto's). Het resultaat is verbluffend: ook met volle bepakking staan de fietsen veel stabieler dan met de oorspronkelijke constructie van Optima.

banden
De eerste set banden heb ik vervangen. Op mijn Orca heb ik 6000 km zonder lek op 40 mm dikke Schwalbe Marathon banden gereden. Op Corries Dingo waren dezelfde banden gemonteerd. Na 5000 km vertoonde haar achterband een flinke bobbel op het loopvlak: het canvas was op deze plek al zichtbaar. Nadat ik deze band had vervangen, kreeg zij de ene lekke band na de andere omdat het velglint (zelfklevend en 15 mm breed in een velg die zelf 19 mm breed is) was gaan schuiven (zie foto).
Later hadden we bij vervanging van de band om het voorwiel hetzelfde probleem. Alle velglinten heb ik uiteindelijk vervangen door oerdegelijk zelfklevend Velox velglint van 22 mm breed, zodat de velgholte helemaal bedekt was en het lint geen kant meer op kon schuiven. Sindsdien rijden we weer lekloos.

De Marathon banden heb ik vervangen door de duurdere en dikkere Marathon XR banden (50 mm dik), waarmee ik inmiddels al 13.000 km zonder lek of pech heb gefietst. Op bos- en grindpaden rijden deze banden heerlijk, maar ook op asfalt kom je er prima mee vooruit, mits ze goed zijn opgepompt (vòòr tenminste 3 à 4 bar, achter 4 à 5 bar) en je niet de ambitie hebt om snelheidsrecords te breken (wat op de 'gewone' Marathons trouwens ook niet lukt). Prettig van deze band is dat het een vouwband is, die als reserveband onder in de fietstas erg weinig ruimte inneemt. De XR wordt niet in een 20 inch versie geleverd; daarom heb ik om het voorwiel van de Dingo een Marathon Plus gemonteerd. Ook deze band is zeer lekbestendig, maar vooral bedoeld voor fietsen in de stad (goed bestand tegen glasscherven), terwijl de XR echt gemaakt is voor buitenwegen (goed bestand tegen doorns).

Als je een 20 inch band koopt om mee te nemen als reserveband, check dan eerst even of deze goed op de velg past. Ik heb meegemaakt dat zo'n band na het omleggen 'groeistuipen' ging vertonen en spontaan van het wiel afrolde (zie www.keesswart.nl/fietsreportages/fiets/bandkrijgtgroeistuipen.htm). Sta je met zo'n toch al moeilijk verkrijgbare band in the middle of nowhere, dan heb je echt een probleem...

Van de Marathon XR zijn verschillende versies te vinden: het oude type (in productie tot 2005), met maataanduiding 50-559/29 x 1.90, en een nieuwere versie waar 50-559/26 x 2.01 op staat. In eerste instantie vroeg ik me af hoe Schwalbe het gepresteerd heeft om deze band in millimeters even breed te houden en in inches uit te laten dijen: gemeten met de duimstok bleek de nieuwe band 3 mm dikker te zijn dan de oude. Op het achterwiel van de Dingo heb ik het 'oude' type gemonteerd, op de wielen van mijn Orca zitten de nieuwe. Het verschil is goed te zien: de spatborden op de Orca passen nog maar net tussen het frame en de band. Rijden over modderpaden deed ik al niet graag met 25 kg bagage, maar nu kan het ook echt niet meer: de bagger loopt dan direct vast tussen de banden en de spatborden.
Sinds het najaar van 2005 levert Schwalbe de Marathon XR ook weer als draadband: 70 g zwaarder en volgens de website even dik als de allernieuwste versie van de vouwband, ditmaal 50-559/26 x 2.00. Wie weet hoe dik déze banden nu precies zijn, mag het zeggen...
Sinds 2009 produceert Schwalbe geen Marathon XR banden meer. In plaats daarvan zijn de lichtere Marathon Supreme en Dureme gekomen. Of deze banden net zo duurzaam zijn als de XR, zal de tijd moeten leren.

Op het achterwiel van de Dingo had ik eerst de oude Marathon XR versie gemonteerd, die we al anderhalf jaar als reserveband onder in de fietstas hadden liggen. Na 800 km dacht ik even dat er een slag in het wiel zat, maar het bleek de band te zijn. Wat ik ook probeerde, hij was niet meer netjes om de velg te krijgen. Bij nadere inspectie bleek deze band op de voormalige vouwen scheurtjes te krijgen. Het kan een maandagochtendexemplaar zijn geweest, al gaat op het internet ook het gerucht dat er in 2004, toen ik deze band gekocht heb, een slechte serie Marathon XR-banden in omloop zou zijn geweest. Ik heb de band teruggebracht naar de dealer (Eric Schuijt van de vakantiefietser), die hem heeft teruggestuurd naar Schwalbe en mij een nieuwe heeft gegeven.

Dikke banden rijden niet zwaarder en zijn veel comfortabeler dan dunne banden. Kuilen en wasbordprofielen zijn met dikke banden veel beter te nemen, stootlekken komen vrijwel niet meer voor. Het enige nadeel is het hogere gewicht van dikke banden, waardoor je iets minder snel optrekt. Fiets je met veel bagage en rij je op vlakke wegen zelden sneller dan 25 km/uur, neem dan de dikst mogelijke banden die tussen je voor- of achtervork passen. Vindt je de Marathon XR te zwaar en te traag, of fiets je altijd op asfaltwegen, dan is de Big Apple (ook van Schwalbe; nee, ik bezit geen Schwalbe-aandelen...) een iets minder lekbestendig maar wel moddervet en lichtrollend alternatief. Op Corries achterwiel zit sinds april 2007 een Big Apple, die na 4000 km (o.a. Corsica en de Pyreneeën) nog niet lek is geweest. Meer over dikke fietsbanden is te lezen op www.balloonbikes.de.

Het is altijd lastig om bij verandering van bandafmetingen het juiste getal voor de omtrek van de band te vinden dat in de fietscomputer moet worden ingevoerd. Het beste kun je allereerst een getal kiezen dat een fabrikant adviseert (bijvoorbeeld hier op de website van Schwalbe). In de praktijk blijkt zo'n getal nooit helemaal te kloppen. Kilometerpaaltjes langs de weg zijn een hulpmiddel om er achter te komen of de gemeten afstand op de computer erg afwijkt van de werkelijke lengte van een rit. De meest preciezen fietsen hiervoor over de Afsluitdijk (bijna 30 km kaarsrechte weg!), voor de rekkelijken is elke weg met kiklometerpaaltjes geschikt. Zelf heb ik de ritafstand op mijn fietscomputer vergeleken met de afstand die de fietsrouteplanner van Zuid-Holland gaf voor exact dezelfde route. Uiteindelijk heb ik de volgende bandomtrekgetallen ingevoerd: 2070 voor de Marathon XR (50-559/26 x 2.01) en 1560 voor de Marathon Plus (47-406/20 x 1.75), in beide gevallen bij een luchtdruk van circa 4 bar. (Op mijn huidige fiets heb ik na ijking m.b.v. een gps-ontvanger de bandomtrek voor Marathon Supreme banden (50-559/26 x 2.00) vastgesteld op 2040.)

een nieuwe lente, een nieuwe Orca
Door Optima werd ik snel geholpen. Een week na het 'total loss' verklaren van de blauwe Orca kon ik de opvolger die ik had besteld, een parelwitte Orca, voor 1300 euro op komen halen.
De nieuwe Orca is anders gebouwd dan de oude. De ligfietsen van Optima komen nu uit een nieuwe fabriek in Taiwan en worden in IJmuiden afgebouwd. Opvallende verschillen tussen de oude en nieuwe Orca zijn:
1) Een kortere framebuis;
2) De wielen staan 7 cm dichter bij elkaar;
3) Andere wielen (Shimano WH-M565);
4) Bagagedrager van aluminium i.p.v. staal;
5) Ander type ligkuip en kussen;
6) Ander type voorvork.

Ad 1 en 2) Dat de framebuis korter is en de wielen dichter bij elkaar staan, maakt de Orca geschikter voor mensen met korte benen. Zelf heb ik lange benen en moet ik de neuspijp ver uit het frame laten steken. Tijdens het fietsen kom ik nu niet meer met mijn hakken tegen de voorband. Wel lijkt het rijgedrag van de nieuwe Orca een tikje nerveuzer geworden t.o.v. de oude.

Ad 3) De Shimanowielen zien er high-tec uit, met ongebogen spaken en nippels tegen de naaf in plaats van tegen de velg. Wel heeft elk wiel slechts 24 spaken in plaats van het gebruikelijke aantal van 36 of 32. Zullen deze wielen sterk genoeg zijn voor een zwaar beladen fiets? Conventionele spaken breken vaak op de plek waar ze met een bocht uit de naaf komen. 'De nieuwe spaken hebben geen bocht, dus zijn ze sterker', moet men bij Shimano gedacht hebben. Om het aantal spaken dan gelijk met een derde te verminderen, getuigt zeker van lef. Maar zit je als vakantiefietser op zo'n experiment te wachten? Het blijft een gok om een nieuw soort wielen, waarvan in de praktijk nog aangetoond moet worden dat ze ook na jarenlang intensief gebruik sterk genoeg blijven, te monteren op een fiets die tegen een stootje moet kunnen. Bovendien zijn de spaken voor dit soort wielen nog lang niet overal verkrijgbaar. Kortom: een interessante innovatie, maar wel riskant voor een trekkingfiets.

Ad 4) Zie gebroken drager (2).

Ad 5) Het nieuwe kuipje met kussen is vergelijkbaar met dat van de oude Orca. Wel is het Zeer Open Schuim vervangen door een redelijk dikke laag Ventisit, waardoor het kussen harder aanvoelt en beter ventileert. Zelf vind ik het een beetje te hard en heb ik het Zeer Open Schuim van mijn vorige Orca weer onder de Ventisitlaag in de hoes geschoven. Hierdoor is het kussen een stuk zachter geworden, maar ook dikker en krijg ik snel het gevoel dat ik er van af dreig te glijden. Dit ga ik weer tegen door het kussentje zo ver mogelijk naar voren, iets over de voorste rand van het zitkuipje heen, te schuiven.

Ad 6) De voorvork laat veel minder ruimte toe tussen band en spatbord dan de vork op Corries Orca doet, zodat de nieuwe Orca eerder vast zal lopen in de modder dan de oude. Stukjes grind die tijdens het fietsen meeliften in de groeven van de Marathon XR band, hoor ik af en toe tegen de binnenkant van het spatbord tikken. Een relatief groot, snel en scherp steentje zou het spatbord op een kwade dag open kunnen rijten. Om dit te voorkomen kun je het spatbord verwijderen of een minder dikke band om het voorwiel leggen, wat dan wel ten koste gaat van het rijcomfort.

gebroken drager (2)
Dat de nieuwe Orca een paar kilo minder weegt dan de oude, is een vooruitgang mits dat niet ten koste gaat van degelijkheid. Helaas bleek de nieuwe aluminiumdrager, die een kilo lichter is dan zijn stalen voorganger en met enige trots aan mij werd gepresenteerd, niet sterk genoeg. Toen ik 1300 km had gefietst en eind mei 2008 met de volbepakte fiets (circa 30 kilo bagage) op het station van Arnhem vanuit een trein op het wat lager gelegen perron stapte, begaf de drager het. Op 4 plekken bleek deze te zijn gebroken!
Het leek ook te mooi om waar te kunnen zijn: een aluminium drager met dezelfde buisdikte als zijn stalen voorganger die net zo stevig zou zijn...