| CV
EN WERKWIJZE
Hebbeding
Fotograferen doe ik sinds mijn vijftiende verjaardag. Toen kreeg
ik het ultieme hebbeding uit de jaren zeventig: een pocketcamera,
geladen met zwartfilm in 110-cassette uitvoering met 12 opnamen.
Volgeschoten cassettes stuurde ik in bontgekleurde enveloppen
van een vaag postorderbedrijf naar de ontwikkelcentrale. Enkele
weken later lagen dan de afdrukjes op de deurmat: een
wazige soep van grijstinten, of - wanneer ik me aan een
kleurenrolletje had gewaagd - schimmige contouren in een surrealistische
magentazweem.
Mijn eerste kleinbeeldcamera was een Agfa Optima met twee belichtingstijden,
aangeduid met een zonnetje en een wolkje. Op mijn zesentwintigste
kocht ik eindelijk een èchte camera, een eenvoudige Minolta
spiegelreflex. Voor de kwaliteit van mijn foto's was dit de
grote sprong voorwaarts. En op vakantie had ik opeens veel meer
filmrolletjes nodig.
Beleidsbabbelaar
Destijds studeerde ik sociale geografie. Ik had te kampen met
een gebrek aan zitvlees en kreeg niet het gevoel dat ik een
echt vak aan het leren was. Toch studeerde ik in 1988 af in
de aanverwante studierichting planologie. Het was een goed jaar:
in Amsterdam en Nijmegen werden bij elkaar wel honderd kersverse
planologen - zowel 'oude-' als 'nieuwe stijl' - afgeleverd,
bij elkaar gebezemd door onderwijsminister Deetman.
Ik vroeg me af wat ik nu echt geleerd had: veel bureaucratenjargon
met een academisch sausje, waar ik me met groeiende tegenzin
doorheengeworsteld had. De stoelendans om een handvol banen
liet ik maar over aan al die andere planologen en geografen.
Tijdens de opleiding was ik al gaan beseffen dat ik van een
carrière als vergadertijger en beleidsbabbelaar niet
gelukkig zou worden.
Afrika
Ik snakte naar wat avontuur en zwierf met fiets en tent maandenlang
door het zuiden van Afrika. Verder stak ik mijn energie in tientallen
uitzendbanen en vrijwilligerswerk. Een paar jaar later vertrok
ik weer naar Afrika. Het fietsen beviel me prima, maar de uitzendbanen
waren geen succes. Spaans benauwd kreeg ik het van allerlei
simpele en geestdodende baantjes bij organisaties met een 'voskuiliaanse'
bedrijfscultuur, waar eigenzinnigheid en creativiteit worden
gesmoord in een dikke stroop van schoolse regels en ambtelijke
structuren.
Lichtbepakt
Het werd hoog tijd om iets te gaan doen
wat beter bij mij zou passen. Ik meldde me aan bij de Fotoacademie
in Amsterdam, bleef zelfs in de avonduren geboeid bij de les
en voltooide de opleiding Journalistieke-, Documentaire- en
Portretfotografie, met Joost van den Broek als inspirerende
leermeester.
Sindsdien werk ik als freelance fotograaf. Ik werk altijd op
locatie en benader de werkelijkheid zonder die te manipuleren.
Wel leg ik accenten door kleur en contrast aan te passen. Als
er mensen in beeld zijn, laat ik die zoveel mogelijk met rust.
Dus geen glamour- en studiofotografie en geen gezeul met koffers
vol lampen en statieven. Bijkomend voordeel van lichtbepakt
zijn is dat ik met fiets en trein kan reizen en geen rijbewijs
hoef te halen. Er rijden immers al meer dan genoeg auto's rond...
|