Tussen Kotem en Maasmechelen is een gedenkplek voor de Dodendraad, een vroege variant op het IJzeren Gordijn, waar tijdens de Eerste Wereldoorlog honderden mensen zijn geëlektrocuteerd.
(Ietsje verder, bij het Belgische Vucht, worden we bij een ander monument even herinnerd aan de Tweede Wereldoorlog. Hier maakte een Duits vliegtuig in de winter van 1940 een noodlanding in een weiland, met aan boord een blauwdruk van de aanvalsplannen op Nederland en België, die enkele maanden later uitgevoerd zouden worden)

Zondag 9 juni fietsen we na een vergeefse bezoekpoging aan de Achelse Kluis verder aan de Belgische kant van de grens. (Ook anno 2019 is Pinksteren voor een bierabdij dus echt wat anders dan een dag met extra omzet.)
Na enkele kilometers wordt de groene horizon abrupt doorbroken door iets wat op een loods of fabriek lijkt. Dichterbij blijkt het een moderne koeienstal te zijn. Er staat een informatiebord, dat helaas niet uitlegt waarom de koeien op deze mooie lentedag niet buiten in de wei lopen, of waarom het enorme dak niet benut is voor zonnepanelen (zoals wel gebeurt bij de al net zo industriëel uitziende, maar zelfs door Wakker Dier geprezen kippenstal van Kipster). Het infobord doet vermoeden dat de insteek van dit bedrijf traditioneel is, ondanks het moderne uiterlijk.
Een krasse vrouw van in de tachtig ziet ons staan en vertelt spontaan hoe ze hier met haar inmiddels overleden man rond 1950 zijn begonnen als keuterboeren. Zij lijkt me niet de juiste persoon om nu mijn vragen over koeien, energiebeheer of mesthuishouding te beantwoorden, al zou ze het misschien graag doen. Er moet vandaag echter ook nog 90 km gefietst worden. En ik heb trek in koffie. Naar de antwoorden op mijn vragen wordt overigens al druk gezocht door sommige journalisten, zoals hier