In maart wilde ik de heen- en terugreis gaan regelen bij de Treinreiswinkel. In 2011 hadden we voor een iets westelijker gelegen collentocht (zie hier) zowel heen als terug gebruik gemaakt van de nachttrein naar Basel. Op de heenweg namen we aansluitend op deze nachttrein een intercity van Basel naar Genève, op de terugweg een directe TGV van Marseille naar Mulhouse en vandaar een regionale trein naar Basel.
Acht jaar later zijn die handige treinverbindingen niet meer te gebruiken. De nachttrein naar Basel werd in 2016 opgeheven en in de TGV van Nice/Marseille naar Mulhouse/Straatsburg is tegenwoordig geen plek meer voor fietsen. Vanuit Zuidoost-Frankrijk blijken er sowieso geen snelle treinen met reserveerbare fietsplaatsen meer te rijden. In plaats van een comfortabele reis van 22 uur zouden we nu in Frankrijk (via Parijs) wel drie dagen onderweg zijn in regionale treinen, zonder garantie op fietsplekken. (Weliswaar zou ik mijn eigen fiets met S&S-koppelingen nog in een compacte hoes kunnen verpakken, maar Corries frame is niet deelbaar en zou ook met de beide wielen gedemonteerd waarschijnlijk nog niet goed niet passen in de grootste kofferruimte van een TGV.) Terug reizen via Italië zou nog een optie kunnen zijn: eerst urenlang boemelen van Ventimiglia naar Milaan, dan per Eurocity van Milaan naar Zürich, met de nachttrein van Zürich naar Hannover en tenslotte met een intercity van Hannover naar Nederland. Op de dagen dat wij de terugreis zouden willen maken, blijkt de nachttrein vanuit Zürich echter niet via Hannover te rijden.
Vliegen is voor mij geen optie vanwege de klimaatcrisis, de ongebreidelde groei van grote luchthavens en de geluidsoverlast. SIapeloze nachten in fiets- of flixbussen vinden Corrie en ik ook geen goed idee. Een auto hebben we niet, dus besluit ik om een plan B te maken: een rondje door de Alpen met Genève als begin- en eindpunt. Dit rondje heeft als voordeel dat het bij tegenvallende omstandigheden makkelijk korter is te maken.

Plan B

Het volgende kaartje geeft een overzicht van de gps-tracks die ik van tevoren gemaakt heb.

Van deze route zijn gps-tracks te downloaden. Deze tracks zijn gemaakt tijdens het fietsen en nadien niet gecorrigeerd. Dus ommetjes langs de bakker en vergeefse ritjes op paden die naderhand dood bleken te lopen, staan er ook nog op.

Hier is een zip-bestand met een gpx-file van de hele route en hier een zip-bestand met een samengestelde gps-track in gdb-formaat voor Garmin apparaten die meer dan 500 punten per track kunnen lezen (te openen met Basecamp of Mapsource). Niet elk navigatie-apparaat zal in staat zijn om deze tracks te lezen. Daarvoor zal soms nabewerking met speciale software nodig zijn.

Het is mogelijk om in één dag per trein van Leiden naar Genève te reizen. In 2019 duurt zo'n reis met treinen die fietsplekken hebben, meer dan 16 uur en moet je minstens vijf keer overstappen. Wij doen het wat relaxter, zodat we niet de hele dag in volle treinen hoeven te zitten en eerder het gevoel krijgen dat we op vakantie zijn. De eerste dag boemelen we naar Koblenz, waar het Knaus campingpark niet ver van het station ligt. De naam van deze camping doet al vermoeden dat dit vooral een camping voor mobiel witgoed is. Dat klopt, al is er tussen al die campers ook een trekkersveldje voor tenten. Niet heel sfeervol, maar prima voor een nachtje.

Laat in de ochtend stappen we in een eurocity die rechtstreeks naar Zürich rijdt. Een paar uur eerder ging er ook een intercity naar Basel, maar daarvan waren de fietsplekken twee maanden terug al volgeboekt.
Bij aankomst in Zürich blijkt mijn achterband helemaal leeg te zijn. Hoe dat komt, is me een raadsel. Toen we naar het station van Koblenz fietsten, was er nog niks aan de hand. Als die band toen al aan het leeglopen was, had ik dat toch moeten merken toen ik mijn fiets in de trein aan een haak hing. Nooit eerder kreeg ik een lekke band in de trein.
We lopen naar een rustig deel van het perron om de binnenband te vervangen. In de oude band blijkt een flink gat te zitten, maar aan de buitenband is niets te zien. Bizar. Ik vervang de band en monteer gelijk ook een nieuw velglint.
De trein naar Genève zouden we ook zonder lekke band niet gehaald hebben omdat onze trein uit Koblenz vertraging had opgelopen. Bovendien zijn onze treintickets ook morgen nog geldig, dus hoeven we Genève vandaag nog niet te bereiken.
Zodra mijn fiets weer berijdbaar is, stappen we in een trein naar Lausanne. Daar fietsen we heuvelafwaarts naar de camping aan het Meer van Genève. Op deze camping lijkt de entree op een grensovergang en wanen ons eerder in het Joegoslavië van Tito dan in Zwitserland anno 2019. Op veilige afstand van de ingang, het sfeerloze restaurant en de gribus waar de vaste gasten wortel hebben geschoten, vinden we nog ruimte en privacy.

Het station van Lausanne is 3 km rijden vanaf de camping, heuvelopwaarts en dwars door de drukke stad. Liever gaan we nu de andere kant op over een fietsroute langs het Meer van Genève tot aan Morges, waar ook een station is. Toch is ook deze route geen fietswalhalla.
In een onoverzichtelijke bocht moeten we allebei hard remmen voor joggers, die ons aan de verkeerde kant van het fietspad tegemoet komen. Fietsroutebordjes sturen ons kruip-door-sluip-door tussen hekken en huizen, terwijl we van het meer niet zoveel te zien krijgen. Het centrum van Morges is perfect voor een koffiepauze. Ook kunnen we hiervandaan met een trein verder naar Genève.
In Genève koop ik eerst een paar nieuwe binnenbanden. Na een korte kennismaking met het drukke stadsverkeer vinden we de fietspromenade langs de oever van het meer.

In Annemasse willen de de voie verte even verlaten en door de binnenstad fietsen. Bij een zebrapad steek ik over. Corrie volgt, maar moet een noodstop maken voor een auto van een rijschool, die niet voor het zebrapad lijkt te gaan stoppen. Ze verliest haar evenwicht en valt met haar fiets op de grond. Daarbij bezeert ze haar rechterhand dusdanig, dat deze gaat zwellen.
"Dat wordt een grote blauwe plek", zegt Corrie. Ik ben bang dat ik met deze hand straks de draaischakelaar en de handrem niet meer kan bedienen. Ik heb nu iets kouds nodig om het zwellen tegen te gaan."
Een paar straten verder vinden we een supermarkt. Corrie gaat naar binnen en komt even later terug met een zak diepvriesgroente om haar hand gewikkeld.
"Vanavond eten we doperwten. Deze zak heeft precies de juiste vorm en soepelheid voor mijn hand. Als ik die nu een kwartier blijf koelen, zal die zwelling wel beheersbaar blijven."
Hoog tijd voor een extra koffiestop. Tegenover het stadhuis vinden we een koel terras, veilig achter een kleine atlantikwal van gepantserde bloembakken tegen vrachtwagenterroristen.

Na Annemasse volgen we nog een stuk van de voie verte, waar we een puik staaltje van parkeerterreur aantreffen. Iemand moet wel een pesthekel aan fietsers hebben om een auto zo neer te zetten als hier.

Bij het Meer van Anncy worden we aangenaam verrast door een fraai uitzicht en een beetje koelte bij een mobiele ijsboer.

Annecy heeft een mooie maar erg toeristische binnenstad, die ook al ontdekt is door Aziaten met selfiesticks.

We fietsen verder over de voormalige spoorlijn van Annecy naar Albertville.

Vlak voor Beaufort ploffen we neer op de grasmat van de uitstekende camping municipal, die een prima basiskamp is voor cols, toppen en zadels in de omgeving. Zoals de Cormet de Roselend, de Col du Pmooi Cormet d'Arêches, Signal de Bisanne, Col de la Lézette en Col du Joly. We hebben er zin in!

De dag begint wat druilerig. Als we nog amper zijn vertrokken en voor de boulangerie-patisserie in Beaufort staan, begint het zo hard te spetteren dat we eerst maar koffie gaan drinken. Daarna fietsen we toch maar door naar Arêches.

Langs de route zien we fraaie boerderijen van trotse boeren, soms behangen met schildjes van het 'Concours Géneral Agricole'.

Tegen de tijd dat we 1200 m hebben geklommen, beginnen we onze beenspieren te voelen. Dan houdt ook het asfalt op.

In de verte ziet Corrie een gebouwtje. Ze pakt haar verrekijker.
'Dat moet een berghut zijn. Zouden we daar kunnen kamperen?'
Ik zoom uit op mijn gps.
'Dat moet de Refuge de l 'Econdu zijn. Hebben we hier gsm-bereik?'
Corrie pakt haar smartphone en vindt de website van de hut.
'Kampeerders zijn er welkom!'
We rijden een stukje terug, slaan een zijweg in en kruisen een beekje. In de hut ziet men ons al aankomen. Die col wacht wel. Morgen is er weer een dag.

's Ochtends resteren de laatste loodjes naar de Cormet d'Arêches. De weg is slecht en steil. Corrie duwt dan vaak liever dan dat ze fietst.

In de loop van de middag vinden we net op tijd een cafetaria voordat een wolkbreuk losbarst. Daarna wordt het weer droog, maar voor de avond en nacht worden nog meer zware buien verwacht. Daarom besluiten we in Bourg Saint Maurice om niet verder te fietsen en daar een pension te zoeken. Het is de enige nacht in drie weken, die we niet in onze tent doorbrengen.

Vlak voor Tignes 1800 vinden we een fijne camping municipal, met een keukentje en een zaaltje waar we comfortabel de avond doorbrengen.

In het dorp is het een komen en gaan van mamils met carbon racefietsjes. En wie daar niet bijhoort, wacht rustig af.

Tegen half twee gaat de de colweg weer open voor alle verkeer. De verzamelde motormuizen geven gas en gaan ervandoor. Nu moet je hier even niet willen fietsen.

Zodra we het dorp uitlopen, gaat alles gelijk steil omhoog. De eerste uren lopen we iets te vaak onder een skilift, omdat daar een begaanbaar pad loopt. Daarna lopen we tegen smeltende sneeuwvelden aan, waar we omheen moeten. Eenmaal boven hebben we wel een mooi panaroma op de weg die naar de Col de l'Iseran loopt.

Dan beginnen we aan een mooie maar soms ook lastige afdaling. De gemarkeerde wandelroute is nog niet overal begaanbaar. Sneeuwvelden en weggeslagen bruggen proberen we te omzeilen. Wij zijn blij dat we vanochtend een paar stokken hebben gehuurd.

Dat het nog vroeg in het seizoen is, heeft ook een voordeel. Het is hier nu heerlijk rustig en de paden zijn alleen begaanbaar voor wandelaars. We hoeven nergens verschrikt opzij te springen voor mountainbikers.

's Avonds treffen we nog twee Nederlandse fietsers op de camping: een vader met zijn zoon, bezig met een pittige collentour. Ze vertellen dat ze met de Flixbus naar Annecy zijn gereisd, maar dat die reis niet bepaald vlekkeloos verliep. In Frankfurt kregen ze te horen dat de bus waar ze op hadden moeten overstappen, geannuleerd was. Daardoor konden ze pas een dag later gaan fietsen dan gepland. Morgen willen ze, net als wij, de Col de l'Iseran over, en dan gelijk via de Col du Mont Cenis naar Italië. Ook die hebben wij op het program staan, maar niet vandaag.

Even later zien we vader en zoon van de camping omhoog komen. Het wordt nu ook drukker op de weg. Niet alleen met auto's, motoren en racefietsen, maar ook veel e-bikes komen voorbij. Opvallend is de snelheid waarmee een jonge vrouw omhoogkachelt, rechtopzittend op een stadse e-bike met kinderzitje.

Ondanks de sneeuw is het hier niet koud. De fietscomputer geeft 33.1 graden aan. Dus gaan we in t-shirt de col op. In Val d'Isère zal het vandaag wel te heet zijn om een bergwandeling te maken.

Eenzaam is het niet op deze top, maar we vinden nog wel ruimte om een colselfie te nemen met de zelfontspanner. De tijd dat je als bepakte fietser bovenop een col nog complimenten kreeg, is overigens voorbij. Racefietsers willen weten waarom we zoveel bagage hebben, anderen vragen zich af waarom we geen motor hebben. We wijken duidelijk af van wat hier de norm is.

Tijdens de afdaling wordt het snel warmer. Wanneer we de bewoonde wereld bereiken, is het ruim boven de 30 graden en alleen in een luchtig hemd nog fijn om te fietsen, zolang we tenminste bergafwaarts blijven gaan. Volgens de weersverwachting komt er een hittegolf aan. We vragen ons af hoe verstandig het is om nu via Italië over een serie onverharde cols naar Briançon te fietsen. Hoewel Briançon op 1300 m hoogte ligt, wordt ook daar de komende dagen 37 graden verwacht.
Zodra we een schaduwrijk terras vinden, maken we een hitteplan. Toevallig krijgen we ook een appje van de vader en zoon die ons vanochtend inhaalden. Zij hebben vanmiddag ook de Col du Mont Cenis bedwongen en zijn nu in Susa, waar geen camping blijkt te zijn. Op www.klimtijd.nl en www.alpenrouten.de zie ik nog een reden om daar morgen niet heen te willen: Susa ligt in een diep dal op slechts 500 m hoogte. Om daaruit op de Colle delle Finestre te komen, moet je meer dan 1500 m klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan 10%, op een weg die voor een deel onverhard is. In een hittegolf is dat gekkenwerk. Dat doen we wel een keer in oktober, of als we de e-bike-gerechtigde leeftijd hebben bereikt.
Liever blijven we de komende dagen zo hoog mogelijk, door vanuit het noorden over de Col du Galibier te fietsen en dan westwaarts via de Col de Sarenne en Alpe d'Huez naar de Col du Glandon.

We stoppen op camping l'Illaz, iets voorbij Bessans. Daar laat ik Corries achterband grotendeels leeglopen en kneed ik de buitenband lang genoeg om hem weer enigszins gelijkmatig om de velg te krijgen.

Ook valt onze route kilometers lang samen met een wandelroute, de Chemin du Petit Bonheur. 's Ochtends komen er wat wandelaars voorbij. Ik heb met ze te doen. In de hitte is wandelen met een rugzak nog veel zwaarder dan fietsen.

Iets na 11 uur fietsen we Valloire binnen, het laatste dorp voor de Col du Galibier. De koele uurtjes zijn nu voorbij en er is ook een camping, dus moeten we ons hier de rest van de dag vermaken. We beginnen met een bezoek aan de mooi gerenoveerde kerk.

De rest van het dorp heeft zijn ziel allang verkocht aan de toeristen. Skiërs in de winter, motoren en wielrenners in de zomer. Ook de Tour de France is dit jaar weer van de partij. Dankzij de Galibier is dit fietsende dopingcircus hier al tientallen keren langsgekomen.

Op de camping zijn we welkom voor één nacht. Als we hier langer hadden willen blijven, hadden we moeten wildkamperen, want voor het komend weekend blijken alle plekken hier al volgeboekt te zijn. Er is geen trekkersveldje voor ongemotoriseerden. Overal zien we bordjes met namen van mensen die hier de komende dagen worden verwacht. Nu is het hier nog rustig en maken we goed gebruik van de voorzieningen. Ik span een waslijntje in de zon en zelf nestelen we ons met wat leesvoer in de schaduw.

's Avonds wordt het drukker op de camping. Tot ver na zonsondergang wordt de rust regelmatig verstoord door motoren die luid ronkend de camping op komen rijden. Een enkeling lijkt dat ook rustig te kunnen.
"Ik wist niet dat er ook stille motoren bestonden", zegt Corrie, wanneer een motor bijna geruisloos voorbijrijdt.
"Misschien een onthechte geest die niet bij een groep hoort, of iemand die de geluidsvoetafdruk van zijn vakantie wil beperken, verzin ik. "Misschien heeft zo iemand ook wel geen tatouages."

In de verte rijst het bergmassief van de Vanoise op.

Inmiddels zijn de motormuizen allemaal uit hun holen gekropen. Ronkend en knallend verdrijven ze de stilte. Wanneer een groep voorbijgeraasd is, echoot het tussen de bergen nog lang na, tot de volgende ploeg een nieuwe poging doet om door de geluidsbarrière te breken. Het was te verwachten, want de Galibier is een prominente etappe van de Route des Grandes Alpes. Gelukkig is het nog net geen weekend en is het hier ook nog geen hoogseizoen. Wie vooral rust komt zoeken, kan hier beter in het vroege najaar gaan fietsen, voordat de cols dichtgaan; of alleen onverharde cols opzoeken.

Op 2550 m splitst de weg zich. Voor het snelverkeer begint hier een tunnel, die in 1891 geopend werd en jarenlang de enige verharde doorgang was. In 1976 moest de tunnel wegens bouwvalligheid worden gesloten en werd een nieuwe weg bovenlangs over de col aangelegd. In 2002 ging de tunnel weer open, maar voor fietsers blijft de steile weg via de col de enige optie.

Om twee uur staan we op de Col du Galibier. Er wordt druk geflaneerd, vooral door mannen met ruige baarden en motoren met lange knalpijpen. Op sommige motorjacks staat 'Rabouin Kidjalo'. Googelen op deze term leverde mij niks op, maar misschien moet je daarvoor wel op het dark web zijn...

Het is dringen voor de borden die de col aangeven, maar het lukt ons uiteindelijk ook hier om met de zelfontspanner een fatsoenlijke colselfie te maken. Dat is wel iets meer werk dan de foto door iemand anders te laten nemen, maar levert meestal ook een beter beeld op.

Niet iedereen gunt ons echter de anderhalve minuut die je nodig hebt om zo'n foto te maken. Terwijl wij wachten tot de zelfontspanner het van te voren ingestelde aantal van drie foto's heeft gemaakt, maakt een morsig mannetje luidkeels duidelijk dat wij uit zijn beeld moeten verdwijnen.

Sommige mensen kijken op van het geschreeuw, anderen negeren het en staan al klaar om zelf op te foto te gaan. Corrie biedt aan om daarbij te assisteren.
"Ik ga die vervelende kerel nog even pesten", grijnst ze.

Tijdens de afdaling passeren we een monument ter nagedachtenis van Henri Desgrange, die in 1903 als eerste de Tour de France organiseerde.

We dalen snel af naar de Col du Lautaret, niet meer dan een driesprong op de D 1091 met wat horeca. Voor deze col hoeven we nu geen meter te klimmen omdat we van de Galibier komen. We volgen de D 1091 naar Lagrave, waar we neerstrijken op Camping de la Meije, die genoemd is naar de gletsjer die erboven ligt.

Dit is een camping waar we blij van worden. Veel ruimte, prima gras en volop schaduw. En bovendien een mooi uitzicht, winkels op loopafstand en geen motor te horen! We sluiten deze heugelijk dag af met een koud galibiertje.

Ook vandaag zal het weer erg warm worden. We hebben ontdekt dat de kabelbaan van La Grave nu al werkt. Daarmee kunnen we moeiteloos naar de koelere hoogtes vluchten. Bovendien kunnen we dan nog een nacht langer op die fijne camping bivakkeren.
Eerst slapen we uit, dan gaan we rustig ontbijten. Tegen de tijd dat we het in de zon benauwd gaan krijgen, laten we ons met de kabelbaan naar een station op 2400 m hoogte brengen om te wandelen.

"O shit. Er is iets misgegaan met het overmaken van het geleende geld", zegt Corrie tijdens het ontbijt. Ze kijkt nog eens op haar smartphone.
"Het geld staat nog op onze rekening, maar ik kan niet meer achterhalen naar welke rekening het overgemaakt moest worden. Ik loop nog even naar die mensen. Ik hoop dat ze al wakker zijn."
"En, is het gelukt?", vraag ik even later.
"Er was nog niemand te bekennen. Ik ben in hun voortent geslopen en heb daar een briefje onder een steen geschoven, waarop staat hoe ze me kunnen bereiken."
Nu hopen we dat ze snel wat van zich laten horen. In een 'normale' vakantie zouden we nog wel een uur hebben gewacht, maar nu willen we om zeven uur al weg zijn om in de schaarse koele uren te kunnen fietsen.

We volgen de D 1091 nog 15 km heuvelafwaarts. Vlak voor de stuwdam bij Chambon slaan we rechtsaf een weg in die meteen steil omhoog naar de Col de la Sarenne leidt. Stapvoets en zwetend fietsen we nog door de eerste bocht, dan staan we ineens stil. Ik voel nu al lood in mijn benen en Corrie is al buiten adem. Willen we vandaag echt wel een col op? Het antwoord is nee. We keren terug en fietsen naar de stuwdam.

Na twee dagen met een laag fietsgehalte gaat nu de beuk erin. Op naar de Col du Glandon! Om kwart over acht hebben we op een hoogte van 1020 m al 300 m geklommen. Diep onder ons zien we de kerk van Oz nog liggen.

Een half uur later en 230 m hoger bereiken we Le Rivier d'Allemont, het laatste dorpje voor de col. We hebben er dan al een derde van de klim opzitten en er is een bar-crêperie. Tijd voor koffie! 'Bikes here please', staat in modern Frans op een keurig bordje aan de overkant van de weg. Met 'bikes' lijken hier echt fietsen bedoeld te worden, want motoren horen we vandaag heel weinig, maar racefietsers en mountainbikers zien we volop.

Kort na de koffie komen we dichtbij de 1300 m hoogtelijn, maar helaas daalt de weg dan 100 m om vervolgens weer flink te stijgen. Ook raken we de schaduw van het bos kwijt, terwijl de zon ook vandaag weer hyperactief is. Als troost hebben we wel een mooi uitzicht.

De laatste kilometers voor de col zijn zwaar door de hitte en het gebrek aan serieuze bochten, waardoor we wel een uur lang niet alleen de col zien liggen, maar ook de lange weg ernaartoe. Het venijn zit in de staart: als we bijna op 1800 m zijn, gaat de weg weer 60 m omlaag.

De herinnering aan die mooie herfstdag is moeilijk te overtreffen, dus beginnen we nu liever gelijk aan de afdaling. We doen onze helmen op en Corrie trekt zelfs haar windstopper aan; die zal ze al snel weer uittrekken, lang voordat we de ovenhete Maurienne bereiken.

Na 11 km en 800 m dalen lassen we een pauze in. De snel stijgende temperatuur speelt ons parten. Gisteravond op de camping beseften we nog hoe alert je moet blijven in een steile en bochtige afdaling. We stoppen we bij een bankje in de schaduw van een boom om weer wat te drinken en een korte siësta in te lassen. Even later hoor ik een zachte plof. Ik draai me om en zie Corrie op de grond liggen. Verbaasd krabbelt ze weer op. Ze was in slaap gevallen en van het smalle bankje afgegleden.

We fietsen weer verder bergafwaarts. Na 4 km begint mijn fiets te zwabberen. De voorband loopt leeg en in een afdaling dat is geen feest. Ik maak een noodstop, roep naar Corrie dat ik een lekke band heb en ga de band inspecteren. Er zit een gaatje in de binnenband aan de kant van het velglint. De velg is erg warm, maar nog wel aan te raken. Het is weer zo'n extra light band, net als op Corries fiets bij de afdaling van de Iseran. Ik plak de band en pomp hem weer op. Ik hoop dat die het nog even uithoudt tot we op de camping zijn.
Mijn hoop is ijdel. Tien minuten later loopt de voorband opnieuw leeg, net als ik met 30 km/uur door een scherpe bocht ga. Ik maak weer een noodstop en loop met de fiets naar een oprit in de schaduw, waar ik de binnenband en het velglint vervang. Gelukkig hebben we dat sinds gisteren weer bij ons.

Inmiddels zijn we weer in de bewoonde wereld. In een grote supermarkt genieten we van de koelte. We fietsen naar camping 'Le Bois Joli' bij St. Martin sur la Chambre. Daar worden we uiterst vriendelijk ontvangen en naar een kampeerplek in het bos gestuurd, met alle plussen en minnen die bij zo'n bos horen: wel veel schaduw, maar weinig wind, geen gras en veel insecten. Een ander nadeel van zo'n boscamping ondervinden we later op de avond, wanneer een hevig onweer losbarst: afbrekende takken. Vlak voordat de hel losbarst, vluchten we naar de receptie. Het gebouw is al dicht, maar onder een afdak en tegen een muur hebben we nog enige beschutting tegen rukwinden, hagelstenen en rondvliegende projectielen, zoals het terrasmeubilair.
Het noodweer duurt hier niet lang. Wanneer we terugkeren bij de tent en de fietsen, blijkt alles nog overeind te staan. We hebben geluk gehad.

Een half uur later zijn we in St-Pierre-d'Albigny, waar we over willen stappen op een trein naar Albertville. Ik kijk op het display en zie dat bij elke trein die vanmiddag naar Albertville zou moeten gaan, de mededeling 'supprimé' is toegevoegd. Vermoedelijk zijn er vannacht ergens bomen op de rails gevallen. Merde!

Op de OpenFietsMap vinden we heel dichtbij een 'zone industrielle' met een Intermarché. Daar nestelen we ons in de koffiehoek en stippelen we een fietsroute naar Albertville uit. De opties lijken beperkt: ten noorden van de Isère langs de D 201, die vast niet heel rustig is en ook nog aardig op en neer gaat, of ten zuiden van de Isère over de vast niet minder drukke D 102 en D 925. Een beetje inzoomen laat nog een andere optie zien: een grindpad dat ligt ingeklemd tussen de A43/A430 en de Isère en uitkomt op een voie verte naar Albertville. Gegarandeerd vlak en ook nog langs een verkoelende rivier. Opeens hebben we weer zin om te fietsen!

Het grindpad langs de Isère hebben we snel gevonden. De eerste 500 m is het prima te fietsen. Daarna is het pad een paar honder meter opgeslokt door de A43 en vervangen door een corridor van beton. Door het noodweer van de afgelopen nacht ligt dit nu vol afgebroken boomtakken, die we stuk voor stuk verwijderen.

Daarna rijden we 5 km over de D 925, die hier heel rustig is. Vanaf St-Hélène-sur-Isère volgen we een fietsroute naar Albertville, die daar aansluit op de voie verte naar Annecy, waar we twee weken terug al overheen zijn gefietst. Nu stoppen we bij de camping municipal van Albertville, met verse frieten, koude dranken en goed telefoonbereik. Hier krijgen we eindelijk een berichtje van de mensen van wie we in La Grave wat geld hadden geleend. Ditmaal lukt Corries poging om het bedrag naar hun bankrekening over te maken.

We rijden even de binnenstad van Albertville in om brood en koffiebroodjes te halen. Daarna klimmen we gelijk over een stille weg omhoog. De D 925, waar af en toe grote vrachtwagens langskomen, proberen we zo lang mogelijk te vermijden door nog een stuk over bospaden te gaan. Later volgen we een stille asfaltweg parallel aan de D 925.

Na een half uur klimmen kijken we uit over Beaufort in de richting van Arêches, waar we enkele weken terug fietsten. Toen begonnen we aan de eerste serieuze col van deze tocht, de Cormet d'Arêches. Nu zijn we op weg naar de laatste, de Col du Joly.

De afdaling van de Joly is best wel een uitdaging. De weg is dermate slecht en steil - soms kilometers lang rond de 15% - dat Corrie het grootste deel lopend doet. Ook ik stap op de steilste stukken af en ben al lang blij dat we hier niet omhoog hoeven te fietsen.

Wanneer een tiener ons op een mountainbike voorbijscheurt, besef ik dat wij dat ook met dikkere banden, schijfremmen en zonder bagage niet na zouden doen. Wij zijn hier voor het eerst en verkennen de weg op onze manier, zonder adrenalinekick en jeugdige overmoed.
De gps-data liegen er niet om: over deze 7,6 km lange en 780 m diepe afdaling doen we anderhalf uur, inclusief een bankpauze van een kwartier! We hadden hier ook de skilift kunnen nemen.

De laatste 7 km gaan van een leien dakje. Met 40 km/uur zoeven we naar de camping van Saint Gervais les Bains. Daar vinden we een prachtige plek voor onze tent, waar we de wolken rond de Mont Blanc langzaam op zien trekken tot we de hele berg kunnen aanschouwen in het zachtgele licht van de avondzon.

We fietsen nog een klein stukje naar het station van Saint Gervais les Bains. Tegenover het SNCF-station is een stationnetje voor het bergtreintje dat tot halverwege de top van de Mont Blanc rijdt.

We nemen de trein naar Annemasse, waar we overstappen op een trein naar Evian les Bains. Dit kuuroord heeft betere tijden gekend, maar heeft nog altijd enkele sfeervolle plekken.

In Lausanne fietsen we weer naar de stadscamping, waar we drie weken terug ook al waren. Het is er nu drukker, maar het lukt nog steeds om een ruime plek voor onze tent te vinden buiten het hutjemutjeveld voor de vaste gasten.

Het campingrestaurant heeft een shabby terras, waar een andere beheerder iets moois van zou kunnen maken. Nu is hier van het meer weinig te zien, klinkt er irritante muziek en wordt er door een aantal gasten stevig gepaft. Gelukkig kunnen we er pizza's afhalen, die we mee kunnen nemen naar het nabijgelegen stadspark, met uitzicht over het meer op de bergen waar we de afgelopen weken hebben gefietst.

We boemelen eerst naar Bern en nemen dan een rechtstreekse Eurocity naar Düsseldorf. Helaas heeft deze trein geen stiltecoupé en is het erg druk. Dat hadden we al een beetje voorzien. Daarom hebben we nog een dag over om thuis te komen, zodat we deze avond heel relaxed in Düsseldorf kunnen blijven.

Het is prima fietsweer en we willen niet direct weer in een trein stappen. We rijden een paar uur over rustige wegen en paden langs de Rijn, maar merken goed dat dit de rafelrand van een verstedelijkt en industrieel gebied is. Het landschap is vaak een rommeltje, met zand- en grindgroeves en vervallen fabrieksterreinen, daarbuiten soms weer erg aangeharkt. We krijgen gelijk heimwee naar de bergen van Savoie en stappen vroeg in de middag in een trein die in de richting van de Nederlandse grens rijdt.
In Mönchen-Gladbach stappen we over op de boemel naar Venlo, die zich snel vult met kooptoeristen. Vanaf Venlo is alles routine. Tegen het eind van de middag zijn we weer thuis.