Het is goed fietsen in Noord Duitsland. Al enkele dagen leidt de internationale Hanzefietsroute ons langs rustige binnenwegen en oude jaagpaden door een licht glooiend landschap met bossen, meren en oude stadjes. Na Lübeck verraden grote schepen in de monding van de Trave de nabijheid van de zee.
We steken bij Travemünde de rivier over en passeren de plek waar vroeger de mijnenvelden van het IJzeren Gordijn lagen. Een voormalige patrouilleweg leidt ons langs de kust. Ooit was dit een haast onneembare barrière voor mensen die bij nacht en ontij naar het strand slopen om naar het westen te kunnen zwemmen. Vandaag de dag is het een vredig, maar nog altijd dramatisch slecht berijdbaar pad voor fietsers die naar het oosten willen. Af en toe lukt het ons om honderd meter te fietsen, dan slippen de wielen weer weg in het rulle zand.
"Na vijf kilometer moeten we betonplaten krijgen", zucht Corrie, die oververhit de routebeschrijving doorleest.
Twintig minuten later en twee kilometer verder is er nog steeds geen beton. Wél een stroompje, waarvan de oever te steil is om er met een zwaarbepakte fiets doorheen te waden. De enige overbrugging zijn ronde palen die dwars over het water gelegd zijn.
"Welke gnoom heeft deze route bedacht!?", roept Corrie verontwaardigd, terwijl ik de fietsen een voor een voorzichtig balancerend over de stammetjes draag.
Even later verschijnen de beloofde betonplaten: een rij skeletten van beton waarvan de holtes gevuld zijn met zand en gras. Om de twee seconden stuiteren we door een kuil en krijgen we een gratis niersteenvergruizing.

Jungle
De schiereilanden Darß en Zingst zijn van het vasteland gescheiden door enkele lagunes. Omdat de Oostzee weinig contact heeft met de oceaan en elk voorjaar volstroomt met zoet Scandinavisch smeltwater, zijn er geen getijden en is het zeewater brak. De lagunes zijn dan ook geen zilte, dagelijks droogvallende wadden, maar lijken met hun zwanen en rietvelden eerder op de Friese meren.
Alleen als het stormt beukt het water hier als een echte zee tegen dijken en kliffen. Zand dat wordt weggeslagen, spoelt kilometers verder weer aan en vormt een nieuwe rij duinen. Op Darß zijn deze tot aan het strand begroeit met een jungle van eiken, beuken en dennen. Tussen de duinen in liggen kletsnatte valleien met ondoordringbaar moerasbos vol meedogenloze steekvliegen.
Na 120 tegenwindse kilometers over keien, betonplaten en Oost-Duits asfalt rijden we Stralsund binnen. Het is al half tien, maar we hoeven alleen nog met de pont de twee kilometer brede Strelasund over naar de camping. Voorbijgangers helpen ons uit de droom: 's avonds vaart de pont niet. Onder hevig protest van onze beursgereden billen trappen we vijf kilometer om over de brug.
De volgende dag laten we onze achterwerken revalideren en dwalen we door Stralsund, een van de allermooiste Hanzesteden. Net als in Wismar wordt er overal gezaagd en getimmerd. Het stadhuis uit de dertiende eeuw is een juweeltje van baksteengotiek.