Na een korte portretsessie fietsen we verder

's Ochtends krijgt mijn humeur een flinke dip wanneer ik zie ik dat Corries voorband weer helemaal plat is. Ik inspecteer de binnenband opnieuw en zie bobbels en scheurtjes in de grote plakker, waardoor er weer lucht uit het kleine lek heeft kunnen ontsnappen. Het lijkt wel of de grote plakker niet zo elastisch is als de kleine plakker die eronder zit. Daardoor is de grote plakker gaan scheuren nadat ik de band had opgepompt. De bobbeltjes zijn ontstaan op plekken die niet zijn gescheurd. Door het oppompen van de band moeten die plekken onherstelbaar zijn vervormd, waardoor ze bij het leeglopen niet meer konden krimpen tot hun oorspronkelijke omvang. Misschien was dat rolletje bandpleister wel twintig jaar oud, uitgedroogd en daardoor niet meer te gebruiken. Vervelend is wel, dat ik nu twee binnenbanden met dat bandpleister heb verprutst.
Gelukkig hebben nog een nieuwe binnenband, die we op de Oude Bazaar in Gjakovë gekocht hebben. Wanneer ik deze band om de velg wil doen, wordt mijn humeur er niet beter op.
"Oh shit! Er zit een autoventiel op!"
Het ventielgat in de velg is bedoeld voor een Frans ventiel. Daar past geen autoventiel in.
"We hebben een vijl nodig om het gat in de velg groter te maken", zeg ik.
Corrie gaat naar de campingbeheerder om te vragen of we gereedschap van hem kunnen lenen. Wanneer hij ziet wat ons probleem is, twinkelen zijn ogen. Even later komt hij terug met een elektrische boor.
"Als dat maar goed gaat", zeg ik tegen Corrie. "Die velg moet wel heel blijven."
"Ik denk dat het wel goed komt", zegt Corrie hoopvol.

De man weet inderdaad waar hij mee bezig is. Voorzichtig begint hij met een metaalboortje dat maar iets groter is dan het ventielgat. Wanneer het autoventiel er nog niet doorheen kan, gaat hij met een iets dikker boortje verder. Het derde boortje blijkt de juiste dikte te hebben. Ik monteer de banden en pomp deze op tot de gewenste spanning.

Inmiddels is het al tien uur en behoorlijk heet. Eerst moeten we minstens een uur klimmen en daarna nog een paar keer op en neer. Dat hadden we vanochtend in de koele uren willen doen. Corrie broedt op een plan om er toch een relaxte tocht van te maken.
"Op het strand liggen boten, die wel van de camping zullen zijn. Als de campingbaas tijd zou hebben om ons en de fietsen in zo'n bootje naar Virpazar te brengen, zouden we het zwaarste stuk van de route kunnen omzeilen."
De man vindt het prima. Voor een bedrag waarmee je hier twee nachten in een goed hotel kunt slapen, wil hij ons wel naar de dam in het meer varen, vlakbij Virpazar.
"Misschien is het over the top, maar ik heb het er wel voor over", zegt Corrie.
Even later dobberen we met onze fietsen in een bootje op het Meer van Shkodër - of Skadar, zoals het hier heet. Onze schipper wil de 15 km over het meer full speed gaan, maar tijdens het varen slaat de motor af.
Op halve kracht komen we wel weer een stukje verder. Dan rommelt de man wat aan de motor en geeft nog eens vol gas. Weer vliegen we een minuut lang over het meer, waarna de motor opnieuw begint te pruttelen.
"Problem", mompelt de man. "Wasser in Benzin."
Opnieuw prutst hij wat aan de motor, en weer spurten we een stukje vooruit. Uiteindelijk bereiken we de dam zonder te hoeven roeien. Het ontspannen vaartempo met een rustig draaiende motor bevalt ons prima, maar ik vermoed dat een echte Balkanman blijer wordt van een luid ronkende motor. We krijgen nu wel waar voor ons geld. Als je narekent hoelang de campingbaas vandaag met ons bezig is geweest, eerst met Corries velg en later heen en weer met de boot, ligt zijn uurtarief een stuk lager dan dat van onze kapper en glazenwasser.

Deze avond vieren we ook dat we halverwege onze tocht zijn. Sinds onze aankomst in Igoumenitsa zijn we nu twintig dagen onderweg. We hebben ook nog twintig dagen over om Zagreb te bereiken.

We nemen afscheid van het gastrvije paar, waar we een paar euro achter mogen laten voor de koffie. Dan vervolgen we onze tocht. Gisteren zagen we al een paar Duitsers op lichtbepakte, misschien wel gehuurde e-bikes voorbijkomen, nu ontmoeten we een serieuze wereldfietser: een jonge vrouw op een volbepakte fiets en een webcam op haar helm. Ze is nu onderweg naar Albanië en Griekenland, waar ze de Adriatische Zee wil oversteken om via Italië weer terug te fietsen naar haar woonplaats Toulouse.

Aan het begin van de middag bereiken we Cetinje, de oude hoofdstad van Montenegro. Eeuwenlang werd dit land bestuurd door prins-bisschoppen van de Servisch-Orthodoxe Kerk. Zij mochten niet trouwen en werden in principe opgevolgd door neven. Halverwege de negentiende eeuw werd de theocratie afgeschaft en liet bisschop Danilo zich met steun van de Russische tsaar tot vorst benoemen. In 1860 werd Danilo vermoord en opgevolgd door zijn neef Nicolaas, die in 1910 koning van Montenegro zou worden. Na de Eerste Wereldoorlog werd Montenegro een deel van het koninkrijk Joegoslavië.
In deze oude hoofdstad vinden we een schaduwrijke picknickplek in de tuin van de voormalige Oostenrijks-Hongaarse ambassade. Dit is nu een wat vervallen villa, waarvan de geschiedenis gekoesterd wordt. Aan de voorgevel hangen de vlag en het wapenbord van de Donaumonarchie, met de vermelding K.u.K. Österr. Ung. Gesandtschaft in Cetinje / Cs. és Kir. Osztrak-Magyar Követség Cetinje (Keizerlijke en koninklijke Oostenrijks-Hongaarse gezantschap in Cetinje).

Het enige minpunt van deze luxe wildkampeerplek is het ontbreken van een wasgelegenheid. Na de lange hete klim van vandaag zijn we wel aan een douche toe. Die douche gaan we nu zelf maken door drie grote bidons te vullen met opgewarmd water.
Het bezoekerscentrum is al dicht en de enige mensen die nog in de buurt zijn, zitten een in een camper op het parkeerterrein voor het gebouw. Aan de andere kant zie ik een beschutte plek waar nog net wat zon opvalt.
"Daar kunnen we prima douchen", zeg ik. "Nu is het er daar ook nog lekker warm, maar over een kwartier is de zon weg."
We kleden ons uit en douchen ons onder de langzaam leeglopende bidons.
"Dit is toch veel lekkerder dan knoeien met een washandje?"
"Ja dat was heerlijk", beaamt Corrie wanneer ze weer aangekleed is. "Alleen hadden we een dingetje over het hoofd gezien."
Vragend kijk ik haar aan.
"Zie je die bewakingscamera daar hangen? We stonden perfect in beeld", gniffelt ze.

In Lepetane nemen we de pont naar Kamenari. Daar kunnen we na 1,5 km de drukke Jadranska Magistrale (dit is de grote weg langs de kust van Kroatië en Montenegro) verruilen voor een rustiger weg die vaak langs het water loopt.

In Zelenica treffen we zowaar een grote winkel van Intersport. Tot mijn vreugde vind ik er een paar reservebinnenbanden met Franse ventielen voor wielmaat 50-559.

De laatste kilometers rijden we over een fraaie promenade langs strandjes en jachthavens. Ondanks de hitte is het hier in deze tijd van het jaar nog rustig genoeg om er ontspannen te kunnen fietsen. Gisteren deed nauwelijks onder voor een Alpenpas, vandaag begint zowaar op een vakantiedag te lijken.

Voor dieren is dit grote stiltegebied geen verkeerde ontwikkeling. Corrie vertelt me dat ze hier net nog een wolf in de bush zag verdwijnen.
"Weet je zeker dat het geen vos was?", vraag ik.
"Nee, daar was het te groot voor. En het was ook geen hond."
Het is mogelijk. Wolven komen hier voor, net als de goudjakhals. Ik heb het beest helaas niet gezien en moet het doen met een overstekende schildpad, die zich tenminste laat fotograferen.

Dan moeten we door een tunnel. Aan het eind zien we licht, maar we hebben wel onze koplampen nodig om iets van het wegdek te zien. Af en toe lijkt het of er rul zand op de grond ligt. Verder is het hier aangenaam koel, maar er hangt wel een vage ammoniaklucht. Ook horen we een onrustig geluid boven ons. We zijn beslist niet alleen in deze tunnel.
"Vleermuizen", zeg ik.
"Jakkie, ik hou niet van vleermuizen. Ik wil hieruit!", roept Corrie, terwijl ze afstapt.
"Dan kun je beter doorfietsen."
"Maar dan slipt mijn wiel over het zand dat hier ligt."
"Dat zand is opgedroogde vleermuizenpoep."
Corries humeur wordt er niet beter op, maar gelukkig is deze tunnel maar 350 m lang.

Aan het eind van de ochtend rijden we Mostar binnen, de grootste stad van Herzegowina. Mostar werd in de 13e eeuw gesticht en werd een bloeiende handelsstad in het Ottomaanse Rijk.
In de negentiende eeuw werd de stad regelmatig aangevallen door Venetianen, die het Ottomaanse gezag ernstig verzwakten. In 1878 organiseerde de Duitse rijkskanselier Otto von Bismack het Congres van Berlijn om de Grote Oosterse Kwestie te bespreken. Tot ongenoegen van Servië kreeg Oostenrijk-Hongarije de voogdij over Bosnië-Herzegowina. Daar werden de Oostenrijkers niet gezien als bevrijders van de Turken, maar als nieuwe bezetters.
Na de Eerste Wereldoorlog werd Bosnië-Herzegowina een deel van Joegoslavië. Toen dat land in 1991 uit elkaar viel, werd Bosnië-Herzegowina een brandhaard van conflicten tussen de Serviërs, Kroaten en Bosniakken die hier al eeuwenlang woonden en dezelfde taal spraken. Mostar lag er middenin.
In 1992 streden de Kroaten nog samen met de Bosniakken tegen de Serviërs, die het Joegoslavische leger hadden ingezet (zie hier), maar in 1993 ging de strijd verder tussen seperatistische Kroaten en Bosniakken (zie hier).

Terwijl we de stad infietsen, zien we nog heel wat muren met kogelgaten en hier en daar half door bomen en struiken overwoekerde ruïnes van gebouwen. In de binnenstad zijn de meeste huizen weer hersteld.
We lunchen in een schaduwrijke tuin achter een restaurant bij de rivier. De man die ons daar bedient, vertelt ons dat hij de oorlog in Mostar heeft meegemaakt als kind, daarna jarenlang in Duitsland heeft gewoond en enkele jaren terug weer in Mostar is teruggekeerd. Hij legt uit dat veel ruïnes in de stad nog niet hersteld kunnen worden, omdat onbekend is wat er met de toenmalige eigenaren is gebeurd en vaak ook niet duidelijk is wie hun erfgenamen zijn.

We doen onze lichten en gele hesjes aan en fietsen dan nog 5 km in de avondschemering. We hebben nu vals plat met tegenwind, maar zien de lichtjes van het motel steeds dichterbij komen. Nog even, en het leed is geleden. Het vooruitzicht van een warme maaltijd, een hete douche en een comfortabel bed geeft ons kortstondig nieuwe energie.
Het parkeerterrein voor het motel staat vol met auto's.
"Misschien is alles wel volgeboekt" zeg ik half voor de grap en half bezorgd wanneer Corrie naar de receptie loopt. Ze keert terug met goed nieuws en slecht nieuws.
"Er zijn geen lege kamers meer."
"Je maakt een grapje."
"Nee, echt waar. Maar we kunnen hier wel eten en we mogen in de tuin kamperen."
"We kunnen toch ook wel douchen?"
"Nee, helaas niet. Er zijn alleen maar douches in de kamers."
We zetten snel de tent op en genieten van een uitstekende maaltijd in het restaurant. Voor we gaan slapen, warmen we een paar liter water op voor een snelle maar heerlijke bidondouche op het donkerste plekje in de tuin van het motel. Na bijna 8 uur fietsen (dus exclusief pauzes) en 1700 m klimmen vallen we als een blok in slaap.

We ontbijten in het motel, waar we ook wat brood voor de lunch kunnen krijgen. Corrie vraagt gelijk hoe de kwaliteit van de route door de bergen naar het Meer van Rama is. Daar had ik vandaag heen willen fietsen, om daarna een route te kunnen volgen die Erik van den Boom acht jaar geleden in de omgekeerde richting heeft gefietst.
"Hier zeggen ze dat de weg naar dat meer minstens zo slecht is als het grindpad van gisteren", vertelt Corrie. We concluderen dat het waarschijnlijk een prachtige route is, maar dat we vandaag toch liever op asfalt fietsen. We vouwen de grote kaart van Bosnië open en gaan op zoek naar een alternatieve route. De handigste route gaat via Tomislavgrad, Livno en Glamoc naar Drvar. Helaas lopen tussen Tomislavgrad en Livno alle binnenwegen dood, zodat we daar over een drukkere weg moeten fietsen. Het is vandaag wel zondag, dus veel vrachtverkeer zal er niet zijn. We besluiten om het er maar op te wagen.

Om half tien zitten we weer op onze fietsen. Eerst fietsen we 7 km terug langs het Meer van Blidinje, ditmaal met vol daglicht, vals plat naar beneden en de wind in de rug.

Na Tomislavgrad wordt het, zoals te verwachten was, drukker op de weg. Niet angstaanjagend, maar wel zodanig dat fietsen niet ontspannend is. De laatste 7 km voor het Meer van Buško zijn we blij met een lange afdaling, waar we zo hard naar beneden gaan dat auto's achter ons blijven. Bij het meer slaan we af naar een iets minder drukke weg. We vinden een mooie picknickplek naast een islamitische begraafplaats met uitzicht op het meer.

In Glamoč zijn de gevolgen van de Bosnische oorlog goed zichtbaar. Het stadje is doorspekt met afgebrande en ingestorte gebouwen. Tussen de ruïnes staan huizen die grondig of halfslachtig zijn gerenoveerd. Terassen zijn gevuld met etende, drinkende, pratende en rokende mensen, die zich niets lijken aan te trekken van het alom aanwezige lawaai van drilboren en kettingzagen.

Glamoč loopt al jaren leeg. In 1931 had het stadje nog 25.000 inwoners. In 1991 was dat aantal gehalveerd. Tot dan bestond circa 80 procent van de bevolking uit Serviërs, zo'n 17 procent Bosniakken en nog wat Kroaten en merkloze Joegoslaven. In 1992 werd Glamoč veroverd door Servische troepen (zie deze video), die vervolgens een etnische zuivering uitvoerden. Drie jaar later namen Kroatische troepen de stad in (zie deze video). Serviërs sloegen toen massaal op de vlucht. Hun plek werd voor een deel weer ingenomen door vluchtelingen uit delen van Bosnië waar Servische troepen de baas waren gebleven. Van hen zijn sommigen in Glamoč gebleven. Ook is een deel van de gevluchte Serviërs later teruggekeerd. In 2013 telde de stad nog maar 4000 inwoners, waarvan 44 procent Serviërs, 32 procent Bosniakken en 23 procent Kroaten.

Het hotel waar we bivakkeren, is niet gevuld met toeristen maar met bouwvakkers. 's Avonds willen we hier uitchecken, zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken. De baas van het hotel vinden we in de bar, omringd door kettingrokende klussers met bierbuiken en tatoeages.
"Toen de wederopbouw op gang kwam, zijn we hier weer gaan wonen", vertelt hij. "We hoopten dat alles hier weer op zou bloeien. De laatste tijd vraag ik me steeds meer af wat er met dit land gaat gebeuren. Misschien gaan we wel weer terug naar Oostenrijk. Waarom zou ik mijn kinderen hier op laten groeien?"
We lopen weer terug naar onze kamer.
"Als ik die mannen hier zo zie zitten, allemaal in de veertig, vraag ik me wel af wat zij hier 25 jaar terug allemaal hebben uitgespookt", zegt Corrie. Dit zal iedereen zich hier wel afvragen.

Aan het begin van de middag hebben we 50 km afgelegd. Het is nu bloedheet en een koel terras of een mooie siëstaplek zou meer dan welkom zijn. Tot onze verrassing staat er ineens een overdekte picknickbank met een vlag en reclame op de overkapping, tegenover een huis waarvan we denken dat het wel een café zal zijn. We gaan zitten en wachten af of er iemand komt vragen wat we willen drinken. Er komt echter niemand. Wel zien we dat er bij het huis wat jongens rondhangen bij een krat met lege bierflesjes. Ik loop erheen en probeer erachter te komen of dit een café is. De jongens spreken echter geen woord over de grens, of hebben daar geen zin in. Wel haalt een van hen een oude man, die hier blijkbaar de baas is. De man neemt mij mee naar binnen en wijst naar een krat bier en wat kleine kartonnetjes waar vermoedelijk frisdrank inzit. Het is net half één geweest en voor bier vind ik het nog wat vroeg, maar verder is alles beter dan warm bidonwater. Ik koop een paar kartonnetjes en loop terug naar de picknickbank.
"Het lijkt me eerder een soort hangplek dan een café", zeg ik. "Laten we ons eigen brood hier maar opeten, want in dat huis is niks te koop."
Na de lunch begint Corrie aan een siësta, terwijl ik de route voor de komende dagen bestudeer en regelmatig een blik op het huis werp. Daar stopt af een toe een busje, dat de jongens meeneemt of andere jongens daar aflevert. Ik vermoed dat het jongeren zonder vast werk zijn, die daar wachten tot iemand mensen nodig heeft voor de een of andere klus. De oude man heeft vroeger misschien een kroeg gerund en verdient hier nu nog wat met hand- en spandiensten voor een koppelbaas - wie zal het zeggen?

We volgen een verlaten grindweg langs de Una. Deze weg eindigt bij een grote waterval. Daar willen we koffie drinken, maar 4 km eerder ziet Corrie al een terras bij een pension annex camping. We gaan er zitten en even later drinken we koffie met de eigenaar van het pension.
"Gisteren had ik hier nog gasten", vertelt hij. "Zij bleven hier ook eten. Ik heb toen een visschotel voor ze gemaakt."
Corrie vraagt of de camping al open is.
"Jazeker. Hiernaast kunnen wat tenten en campers tussen de fruitbomen staan."
"Soms zoeken we overnachtingsplekken op het internet", vervolgt Corrie. "Maar niet alles is online te vinden."
"Ons pension ook niet, want we zien het liefst gasten die via via van ons hebben gehoord, of hier bij toeval langskomen, zoals jullie. Met booking.com krijg je veel meer Arabieren en ander raar volk in huis. Wij hebben liever gasten uit Noord-Europa, want dat zijn tenminste betrouwbare mensen. We hebben ook wel eens Arabieren over de vloer gehad, maar ik zit er niet op te wachten. Ze zijn onbeleefd, maken een hoop rotzooi en doen hier alles wat in hun eigen land verboden is. Dat wil zeggen, de mannen. Hun vrouwen mogen niks. Waar fietsen jullie nu naartoe?"
"Vandaag naar Bihac en morgen naar Plitvice."
De man grijnst en schud zijn hoofd. "Plitvice? Waarom wil iedereen daar toch heen? Het is er duur en druk geworden door al die Chinezen. Echt een gekkenhuis daar. Gaan jullie eerst nog naar de watervallen aan het eind van deze weg"
"Jazeker, en na die watervallen willen we door het bos omhoog fietsen, zodat we de grote weg kunnen omzeilen."
De man schudt opnieuw zijn hoofd. "Daar kun je niet fietsen. De weg door dat bos is nog slechter dan die langs ons huis en gaat steil omhoog."
"We zullen het wel zien. Als het niks is, rijden we wel een stukje om."

We fietsen het laatste stukje naar de watervallen en zetten de fietsen daar aan een picknickbank vast. Te voet lopen we verder over trappen en vlonders langs de oever van de Una. De grote waterval is indrukwekkend.

Corrie heeft het nu maar niet meer over een rafting-lite-tripje voor senioren met watervrees, als er al zoiets bestaat. We lopen terug naar de fietsen om te gaan lunchen. Zodra we wat verder van het koele water verwijderd zijn, is het gelijk bloedheet. Veel animo om nu nog over een slecht bospad bergopwaarts te fietsen, hebben we niet meer.

"We kunnen ook hier blijven en straks de tent opzetten bij die aardige mensen waar we vanochtend koffie hebben gedronken", stelt Corrie voor. Dat lijkt me geen slecht idee. Gewoon een dagje lanterfanten bij een wilde rivier. De enige keer dat we een rustdag hadden, is alweer 16 dagen terug in het Kosovaarse Jakovë. We lopen naar het café bij de parkeerplaats en nemen nog een paar koppen Bosnische koffie. Met de reisgids en een verse krant op de iPad komen we de hete uren weer goed door.

Wanneer we weer terug zijn bij de tent, overleggen we hoe we naar Zagreb zullen fietsen. Via een rechtstreekse route door Kroatië kunnen we er al in twee à drie dagen zijn. Corrie heeft in de reisgids iets gelezen over een moerassig gebied met veel houten huizen, waar het wemelt van de ooievaars en waar nog een ouderwetse Midden-Europese sfeer hangt.
"Dat is ten oosten van Zagreb", zeg ik. "Langs de oevers van de Sava. Helaas ligt dat niet op de route, tenzij we een omweg via Bosnië maken."
"Ik zou best nog meer van Bosnië willen zien. De sfeer die je daar had, mis ik een beetje in Kroatië. Het was daar ook minder druk", vindt Corrie.
Het roer is om. Ik begrijp wat Corrie bedoelt. Ook ik ben een beetje bang dat het binnenland van Kroatië veel op Oostenrijk of Tsjechië gaat lijken, zonder die bijzondere Balkansfeer die we de afgelopen weken hebben geproefd. Na het eten maak ik een nieuwe gps-track naar Bosanska Krupa in Bosnië. Daarvandaan kunnen we een heel stuk stroomafwaarts langs de Una fietsen, die in de Sava uitkomt.

We fietsen door de vallei van de Una naar het noordoosten. We volgen steeds een weg op de stille oever van de rivier, tot vlak voor de Kroatische grens. We willen onderzoeken of fietsers daar de grens over kunnen, maar een man die ons vanuit zijn tuin de weg op ziet fietsen die waarschijnlijk bij de grens is versperd, schreeuwt dermate luid naar ons, dat we hem niet kunnen negeren. Wanneer we omkijken, gebaart hij dat we hier een brug over moeten om op de andere oever verder te fietsen.
Dat betekent dat we voorlopig nog op de Bosnische oever blijven, want de grens blijft vanaf hier de Una en de Sava volgen. Gelukkig is er ook hier vaak wel een stille weg te vinden, die parallel loopt aan de niet idioot drukke, maar toch niet zo fijne hoofdweg.

De Una verandert nu van een bergrivier met stroomversnellingen in een breed en traag stromend water met steeds meer stranden en ooibossen.

Volgens de OpenFietsMap zou er in Bobovac een pont over de Sava moeten zijn. Op de plek waar die ooit vandaan moet hebben gevaren, zien we echter niets dat in de verste verte op een veerboot lijkt.

We hopen dat er in het volgende dorp nog wel een pont vaart. We fietsen verder over de stille rivierdijk met mooie doorkijkjes door de ooibossen. Hier zijn voor goede speurders vast wel beverburchten te vinden.

Aan de overkant is het toeristischer en zijn veel houten huizen gerestaureerd. Het dorp Čigoć is de ooievaarshoofdstad van Kroatië. Hier is ook een camping. Als we nog een serieuze klim voor de boeg zouden hebben, hadden we hier vanwege de hitte vast en zeker onze tent opgezet. Op de vlakke rivierdijk hoeven we ons echter niet zo in te spannen. Ook creëren we door te fietsen nog wat verkoelende rijwind. Dus fietsen we nu verder, al slaan we de koffie en taart op het schaduwrijke terras van de camping niet af.

We zien nu ook overal ooievaarsnesten. Zou het toeval zijn dat dit dorp Čigoć heet en het Franse woord voor ooievaar cigogne is?

Om twaalf uur hebben we er 55 km opzitten en is het nog maar een uur fietsen naar Zagreb. Dat stellen we nog even uit, want het is al veel te heet om door een grote drukke stad te fietsen. Liever liggen we nog een tijdje voor pampus in de schaduw van een grote boom in de tuin van een kerk, op loopafstand van een winkel met gekoelde dranken.

Om vier uur bereiken we een appartement met binnenplaatsje voor de fietsen, vlakbij het hoofdstation van Zagreb.
Tegen de avond wandelen we door de stad en vinden we zowaar een veganistisch restaurant met een terras op een binnenplaats. De menukaart is een welkome afwisseling op de gebruikelijke Balkan gerechten, waar we meestal de keuze hadden tussen heel veel vlees, kebab, karper of - als het meezat - forel en Griekse salade. Wel zien we hier weer een tafeltje waar stevig wordt gepaft. Tabak is een plant, dus is roken niet in strijd met veganisme. En zeker niet op de Balkan.