In deze Hof van Eden drinken we eerst nog een paar keer koffie. Dan wordt het tijd om de hort op te gaan.

Met een pontje steken we over naar Kinderdijk. Gewoonlijk loop je daar in het hemelvaartweekend over de hoofden van de toeristen, maar nu vinden we er een onbezette picknickbank met uitzicht op de beroemde molens. Wel hangt er nu een loodgrijze lucht, waaruit de eerste spetters al vallen. Dus blijft mijn camera in de stuurtas en zoeken we een plek om te schuilen.

Ook buiten Kinderdijk zijn molens te zien. Zoals 'De Vriendschap' in Bleskensgraaf, een fraaie stenen stellingmolen waar graan gemalen wordt.

Kort voor de laatste afvaart van deze dag bereiken we de fietspont naar Lekkerkerk. Het dorp ligt pal aan de rivier achter een smalle hoogwatermuur.

Er staat een harde westenwind. Als we gaan fietsen en op de terugweg de wind mee willen hebben, moeten we naar Rotterdam gaan. Daar willen we nu niet heen, maar we willen ook geen tegenwind op de terugweg. Ook willen we niet naar het noorden; daar gaan we morgen al heen. Naar het zuiden hebben we gisteren al gedaan. In normale tijden zouden we nu lekker met de wind in de rug gaan fietsen en terug met de trein gaan, maar dat mag niet meer. Dus besluiten we om te gaan wandelen naar het Loetbos, dat in de jaren 1970 is aangelegd tijdens een ruilverkaveling. Het is een kilometerslange mix van bosjes, nieuwe natuur en recreatieterreintjes met mooie vergezichten op de aangrenzende weilanden.

Brede sloten langs weiden vol grazende koeien onder een pluizige wolkenlucht. Het is een mooi iconisch beeld van het veenweidelandschap. Maar ook een landschap dat moeilijk te beheren is. Zo'n weiland mag niet te drassig zijn om er koeien op te laten grazen, maar zodra het maaiveld van een veenbodem droog komt te liggen, komt die veenbodem in contact met zuurstof. Dat leidt tot uitdroging en oxidatie van de bovenste veenlaag en de vorming van veel CO2. Vervolgens daalt de veenbodem en moet de waterstand weer verlaagd worden om het maaiveld droog te houden. Dit proces van ontwatering en bodemdaling vindt al eeuwenlang plaats, waardoor deze polders nu een paar meter lager liggen dan toen het veen ontgonnen werd. Het is alleen te stoppen of te vertragen door de waterstand te verhogen, maar dan zullen veel melkveehouders wat anders moeten gaan doen (zie hier). Waterbuffels misschien? (zie hier). Er wordt ook geëxperimenteerd met rijstsoorten die op een natte veenbodem zouden kunnen groeien (zie hier).

We lopen verder en komen langs een aalscholver.

In het centrale deel van het Loetbos ligt een goed geconserveerd speelterrein uit de jaren 1970, opgeleukt met een uit de kluiten gewassen Momfert de Mol.

Verderop wordt de baggerspuit gehanteerd. Kraaien, meeuwen en ooievaars zijn er dol op.

...waar we zon onder knalrode wolken weg zien zakken.

Er was ons al verteld dat er 's avonds bosuilen in de tuin zijn. Zodra ze arriveren, geven de merels een waarschuwing (luister hier).
Ik speur alle boomtakken af en opeens zie ik er eentje zitten. Een buisuil, die ons goed in de gaten houdt.

Ook kippen kruisen ons pad.

Na de lunch nemen we afscheid van Annita en fietsen we verder via de Nieuwkoopse Plassen. Aan de rand van de Zevenhovense polder komen we langs het restant van de Jonker bovenmolen (zie hier), die in 1928 werd onthoofd en tot woonhuis verbouwd. Tot 2014 heeft de zoon van de vroegere molenaar er gewoond. Daarna heeft de nieuwe eigenaar de woning grondig verbouwd en zijn de omringende bomen en struiken verwijderd. Of het er mooier op geworden is? Kijk hier en oordeel zelf.